Willemarijn Schrijft: Een bonte verzameling

Het eerste wat je ziet, is de deken die mijn klasgenoten uit groep 7 voor mij maakten. Allemaal versierden ze een lapje stof en een handige moeder maakte er een deken van. Ik nam de deken mee als ik opgenomen werd. Zo voelde ik dat de klas mij niet vergat.
Opvallend is de rode kauwgomballenautomaat. Ik was een klein meisje van 7 jaar en nog maar net ziek toen ik deze kreeg. De behandeling was gestart en na een week in het ziekenhuis mocht ik bijna naar huis. Op een van de laatste dagen van de opname kreeg ik alvast een rondleiding op de poli.  Ik was moe, dus ik stond op de voet van de infuuspaal en werd geduwd door mijn moeder. Het was fijn om even van de afdeling weg te zijn. Toen we op de poli kwamen, was de voedingsassistente juist een paar van deze vrolijke automaten aan het uitdelen.
En zie je daar die dikke map? Het is de map die mijn juf van groep 4 voor mij maakte. Vol taal- en rekenwerk, maar ook met leuke knutselopdrachten. Ik wilde het liefst met alles meedoen en was trots als ik bij rekenen verder was dan de klas. Of als ik na een lange periode weer op school kwam en mijn tekening tussen de andere tekeningen hing. Kleine momentjes toen, grote uitwerking nog altijd in het nu. 

Lichtpuntjes

Wat er verder in de koffer zit? Mijn Kanjerkettingen. Elk moment, elke mijlpaal symbolisch gekleurd met een kraal. De lichtpuntjes tijdens elke behandeling. De knutsels die ik maakte met de pedagogisch medewerker, zoals een roze plankje met een hart van spijkers en wol en een sieradendoosje met mozaïek.  Een dagboek, waarin mijn moeder voor me schreef. Posters die mijn klas voor me maakte. Kaarten. Lange brieven. Knuffels die ik kreeg als prikcadeautje. Een armbandje met het woord 'sterk', dat ik kreeg van een lotgenootje. Het boek dat een ouder lotgenootje schreef en dat ik van haar kreeg. Een potje met port-a-caths. De slinger die de buurkinderen maakten om mijn ziekenhuiskamer op te vrolijken. En nog zoveel meer. Vreemd genoeg herinneren de meeste voorwerpen aan iets fijns, aan de lichtpuntjes. Aan meeleven van lieve mensen. Aan verrassingen die mijn dagen opfleurden. Aan momenten van herkenning. Aan met elkaar het beste maken van iets naars. Deze tastbare herinneringen vertellen een verhaal over een leven met kinderkanker. Mijn verhaal.

Herinneringen

Ik was 7 toen ik de diagnose leukemie (ALL) kreeg. Na een behandeling van twee jaar was ik klaar om weer 'gewoon' verder te gaan. Helaas kwam het terug, tot vijf keer toe. Ik heb verschillende behandelingen gehad en kwam in meerdere ziekenhuizen. Nu is het weg. Al bijna vier jaar. Wat overbleef is dankbaarheid. Spanning. Verdriet. Blijdschap. Late effecten. En alle herinneringen.
Natuurlijk zijn het niet alleen de herinneringen uit de koffer die mijn verhaal vertellen, het zijn vooral de herinneringen in mijn hart en in mijn hoofd. En... er komen elke dag herinneringen bij. Ik leef en maak nieuwe herinneringen. Met mijn vrienden en familie. Thuis of op vakantie. In het ziekenhuis, waar ik nog vaak kom. Schrijvend achter mijn laptop. Met een boek in de tuin. Biddend en luisterend in de kerk. Op school met mijn collega's en leerlingen.

Ik doe de koffer zachtjes dicht en denk aan al die oude en nieuwe herinneringen. Aan lang geleden. Aan nog paar pas. Zo kortgeleden. Aan die nog komen. Die nu nog toekomstdromen zijn.

Mag ik ze met je delen?

Dit is de eerste blog van Willemarijn Verheij. Ze kreeg op haar zevende leukemie en vijf keer een recidief, waarvoor ze is behandeld. Via haar blogs deelt ze haar ervaringen, om te laten zien waar ze nu staat en anderen herkenning en hoop te geven.