Survivor Marije Smits: ‘Sport opende mijn wereld’ 

Foto: Marije met haar vriend en hun twee kinderen

Het was een moeilijke periode, met blijvende gevolgen. Niet alleen kreeg ze chemo, ook haar onderbeen moest worden geamputeerd. ‘Het was een drastische oplossing, maar wel één met een grote kans op genezing.’ Hoewel ze niet goed wist wat ze kon verwachten, waren de woorden van haar chirurg hoopvol: ‘Deze amputatie gaat jou mogelijkheden geven. Andere kinderen die ik heb geopereerd kunnen goed lopen en goed meekomen in het leven.’  

Tijdens haar revalidatie had Marije veel contact met een andere patiënt, Rick. Hij kreeg zes maanden eerder dezelfde amputatie als zij. ‘Dat wil ik anderen ook als tip geven. Zoek een buddy, iemand die hetzelfde meemaakt, maar net iets verder is dan jij. Iemand waar je mee kan sparren en met wie je af en toe kunt lachen om alle shit die je meemaakt.’ 

‘Dat wil ik anderen ook als tip geven. Zoek een buddy, iemand die hetzelfde meemaakt, maar net iets verder is dan jij.

Skikamp 

Ongeveer twee jaar na haar amputatie ging Marije voor het eerst mee met Winterkolder: een skikamp dat georganiseerd wordt door Stichting Oncologische Vakantie Kampen. Dat werd een succes. ‘Ik merkte dat ik niet meer dat meisje met kanker was, met die amputatie. Ik was niet langer dat meisje dat niks meer kon, mijn mogelijkheden breidden zich juist uit. Dat vond ik een heel gaaf en bevrijdend gevoel.’  

Vier jaar lang ging ze mee als deelnemer en daarna jarenlang als ski-instructeur. Wat ze vooral waardeert is de vorm van lotgenotencontact tussen de jongeren. ‘Ze gaan niet bij elkaar zitten om het erover te hebben, maar zijn gewoon bezig met skiën en puber-zijn. En ondertussen gaat het bij het ontbijt over: ‘Hé heb jij die kuur ook gehad? Die was echt niet chill.’ Of over het aantal ic-opnames en welk vakkenpakket ze kiezen. Dat van dichtbij meemaken is heel leerzaam als arts, maar ook heilzaam als mens.’ 

‘Terugkijkend zie ik dat sport toen de wereld voor me heeft geopend. Het opende zoveel deuren en ik heb er zoveel door kunnen meemaken.’  

Marije tijdens haar behandeling in 1999

Deuren geopend 

Terug naar haar eigen deelname aan het skikamp. Thuisgekomen wilde Marije graag verder met sporten. Ze koos voor atletiek. Een prothesemaker uit haar woonplaats maakte een sportprothese voor haar en van het één kwam het ander. ‘Terugkijkend zie ik dat sport toen de wereld voor me heeft geopend. Het opende zoveel deuren en ik heb er zoveel door kunnen meemaken.’  

Ze werd topsporter. In 2002 werd ze de eerste op het jeugd-WK in Lille. Maar haar belangrijkste prestatie was in 2011 op het wereldkampioenschap in Christchurch (Nieuw-Zeeland). Daar won ze een zilveren medaille voor verspringen. Of zo’n prestatie voor haar meer voldoening geeft dan voor een sporter zonder handicap? ‘Nee. Het gaat erom dat je het beste uit jezelf haalt en op het goede moment. Als dat lukt geeft dat gewoon waanzinnig veel voldoening! Het maakt daarin niet uit of je dat met een stukje been meer of minder doet. Wel denk ik dat elke paralympisch sporter een soort ‘extra laagje’ met zich meeneemt, je hebt allemaal die handicap waarmee je moet dealen. Niet alleen op de atletiekbaan, maar ook daarbuiten in de maatschappij.'  

Vluchtig 

Hoe mooi die prestatie ook was, Marije ervaart ook dat het allemaal maar vluchtig is. ‘Wat veel meer bestendig is, is dat je in jezelf een gevoel vindt van ‘ik mag er zijn’. Je plaats vinden in de maatschappij en weten dat je iets te bieden hebt. Dat kan best ingewikkeld zijn met een handicap. En dat ga je dus niet uit dat eremetaal halen.’ Zelf vindt ze betekenis in haar werk als kinderarts. Tijdens haar behandelingen werd haar nieuwsgierigheid naar geneeskunde gewekt. ‘Ik wilde graag van alles weten hoe het zat.’ Tijdens haar studie geneeskunde ontdekte ze al snel dat ze het specialisme van kinderarts het mooiste vindt. Eén van haar coschappen deed ze in het Prinses Maxima Centrum. Een bijzondere ervaring. Al snel merkte ze dat ze door haar eigen ziekte makkelijk contact met ouders en patiënten maakt en ze beter met hen kan meeleven. Inmiddels specialiseert ze zich in kindermetabole ziekten. Confronterend vindt ze het werken met zieke kinderen niet. ‘Ik heb nare dingen meegemaakt in het ziekenhuis, maar ook veel mooie dingen. Ik kan gelukkig terugkijken zonder trauma’s. Mijn tijd als patiënt maakt misschien wel dat ik me meer thuis voel in het ziekenhuis.’ 

'Mijn tijd als patiënt maakt misschien wel dat ik me meer thuis voel in het ziekenhuis.’ 

Moeilijke momenten 

Haar amputatie beperkt haar niet in haar werk, doordat ze zitten en staan kan afwisselen. Ook in de rest van het dagelijks leven is de impact gelukkig beperkt. ‘Al is het er wel elke dag, want elke dag doe ik mijn prothese aan. Overigens ben ik zelf nooit zo bezig met het feit dat ik kanker heb gehad. Dat staat bijna een beetje los.’ Ook al is Marije positief, er zijn momenten waarop ze baalt. ‘Als ik pijn heb of er iets aan mijn prothese stuk gaat. En als ’s nachts mijn dochter huilt, moet ik éérst mijn prothese aan voor ik naar haar toe kan.’ Andere late effecten bleven haar bespaard. ‘Ik ben blij dat ik geen onzichtbare late effecten heb, zoals vermoeidheid, want dat lijkt me heel moeilijk. En ik prijs mezelf gelukkig dat ik moeder ben. Als ik andere verhalen hoor, denk ik weleens: ik heb geluk gehad.’ 

Tekst en interview: Willemarijn Verheij

---

Denk je erover om (als survivor) ook in de zorg te gaan werken? En wil je weten wat je kunt verwachten? Marije vindt het leuk om daarover met je te sparren en nodigt je uit om eens mee te lopen. Neem contact op met Vereniging Kinderkanker Nederland via info@kinderkankernederland.nl of bel 030 - 242 29 44, dan brengen we je graag in contact met Marije.