Survivor Angeliek van der Velden: ‘Balen doe ik weinig, want ik ben blij dat ik nog van alles kan doen.’ 

‘Ga ik nu dood mama’, was het eerste dat Angeliek vroeg toen de kanker op haar twaalfde terug bleek. Er zat een tumor in haar kauwspier naast haar linkeroog, als gevolg van de bestraling die ze als baby kreeg. Haar moeder stelde haar gerust dat het goed zou komen. Net als haar zus, bij wie de kanker in de neusholte was teruggekomen, zou ze behandelingen ondergaan en de spier met de tumor zou worden verwijderd. ‘Ik was wel op mijn hoede. Ik had gezien hoe hels sommige ingrepen voor mijn zus waren. Zo weigerde ik dat er, net als bij haar, infusen in mijn polsen werden geprikt. Gelukkig bestond de port-a-cath.’ Van de negen chemokuren die ze kreeg herinnert ze zich nare bijwerkingen. ‘Ik werd flink ziek van de chemo, ik had rode bulten op mijn kale hoofd die jeukten en een darmverstopping veroorzaakte helse pijnen. Maar het naarste van de behandelingen vond ik de bloedtransfusies. Bloed van iemand anders in mijn lijf, dat hoorde niet, vond ik.’ Na negen maanden was de behandeling klaar en kon het normale leven weer op gang komen. 

Veel kan ik wel 

Wel zijn er late effecten waar Angeliek mee moet dealen. ‘Door de behandeling van mijn netvlies is er littekenweefsel op mijn ogen ontstaan, waardoor ik slechtziend ben. En als gevolg van de chemokuren heb ik veel last van mijn spieren, gewrichten en ben ik chronisch vermoeid.’ Toch kan ze veel wel, maar dan aangepast. Ze doet fanatiek aan hardlopen en honkballen. ‘Omdat ik slechtziend ben train ik elke week met een buddy en af en toe lopen we samen een wedstrijd. Dat is goed voor mijn spieren, gewrichten en energiehuishouding, al is het nog niet wat het moet zijn.’  

Ook honkbal vindt Angeliek een geweldige sport. Ze speelt in het Nederlandse team voor blinden en slechtzienden en heeft al een EK en twee WK’s mogen meemaken. Ze legt uit: ‘Tijdens een wedstrijd heeft iedereen een geblindeerde bril op zodat niemand wat ziet. In de bal zit een belletje en bij de honken staan coaches die klappen zodat je weet waar je heen moet rennen. Je slaat de bal uit eigen hand het veld in. De tegenpartij moet deze bal, nadat deze is goedgekeurd door de scheidsrechter, zien te vinden in het veld achter honk twee en drie. Als de bal gevonden is, moet je deze gooien naar een goedziende coach die bij honk twee staat. Is de bal daar eerder dan de spelers op de honken, dan heb je deze uitgegooid.’  

‘Ik merk dat mensen om me heen dat niet altijd begrijpen. Waarom ik de ene keer iets wel kan en een andere keer niet.'

Ervoor over 

Angeliek weegt goed af wat ze op een dag kan doen. Als ze het druk heeft gehad, moet ze daarna rust houden. ‘Ik merk dat mensen om me heen dat niet altijd begrijpen. Waarom ik de ene keer iets wel kan en een andere keer niet. Ik probeer het wel uit te leggen maar of dat echt begrepen wordt weet ik niet. Na mijn skivakantie moet ik bijvoorbeeld ruim drie weken bij komen. Dat heb ik ervoor over. Ik heb door de jaren heen geleerd hiermee om te gaan. Natuurlijk heb ik weleens baaldagen. Dan zit het me dwars dat ik niet alles kan doen wat ik wil en vaak afhankelijk ben van anderen. Toch is dat van korte duur, want ik ben blij dat ik het nog kan doen. Mijn zus en vader kunnen dat niet meer.’  

Ik mis ze  

Het overlijden van haar zus, veertien jaar geleden, en van haar vader, drie jaar geleden, hebben veel impact op Angeliek. ‘Op haar achtiende kreeg mijn zus een recidief. Ondanks behandelingen keerde de kanker telkens terug, totdat de tumor helemaal niet meer op de medicijnen reageerde. Het was heftig om mijn zus op jonge leeftijd te zien overlijden. Jaren later moesten we dit nog eens meemaken met mijn vader. Het nieuws dat hij niet meer kon genezen kwam net nadat ik was geopereerd. De kanker was bij mij voor de derde keer teruggekomen. Gelukkig kon de tumor bij mijn ribbenkast worden weggehaald. Mijn vader had slokdarmkanker met uitzaaiingen in de lever. Dit was een intense periode. Ook omdat we door Corona weinig meer konden ondernemen samen. Ik mis mijn zus en vader elke dag.’  

‘Ik ga graag mee met de activiteiten die VOX organiseert, omdat het altijd erg leuk en gezellig is. En het is gemakkelijk praten met mensen die in hetzelfde schuitje zitten.'

Verhaal kwijt 

Angeliek praat niet veel over wat ze heeft meegemaakt. Iedereen om haar heen weet ervan en als ze wil kan ze het er met hen over hebben. Maar meestal praat ze liever over datgene waar ze de mensen van kent: het sporten of de spellen die ze spelen bij de spellenclub waarbij ze is aangesloten. Anders is dat met lotgenoten. ‘Ik ga graag mee met de activiteiten die VOX organiseert, omdat het altijd erg leuk en gezellig is. En het is gemakkelijk praten met mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Ik ben meestal niet degene die erover begint, maar als iemand een vraag stelt of een verhaal kwijt wil, dan sta ik daar wel altijd voor open. De gesprekken komen dan wel op gang. Dan vertel ik bijvoorbeeld hoe ik iets ervaren heb of met bepaalde dingen omga, zoals mijn vermoeidheid.’  

Toekomst 

Met alles wat Angeliek heeft meegemaakt is ze wel positief over de toekomst. ‘De vorm van kanker die ik heb gehad geeft wel grote kans dat die weer ergens tevoorschijn komt, maar ik ben er niet bang voor. Als dat op mijn pad komt zie ik wel hoe het gaat. Ik blijf natuurlijk wel op mijn hoede als ik gekke knobbeltjes voel. Verder probeer ik zoveel mogelijk te doen wat ik leuk vind en te genieten van de kleine dingen in het leven.’