Survivor Manon bleef ongewenst kinderloos: ‘Ik geniet volop van mijn nichtjes en bonuskinderen, maar het verdriet blijft.’

‘Ik ben altijd dol geweest op kinderen. Mooi vind ik het hoe ze kunnen reageren’, vertelt Manon. ‘Ik paste vroeger op alle kinderen in de straat. Dan organiseerde ik allerlei leuke dingen voor ze; tenten bouwen, snoep halen, naar de kinderboerderij, buurtfeestjes. ‘Later wil ik er zelf 5!’, riep ik dan.

Einde aan de droom

Helaas komt er een einde aan die toekomstdroom. Zes jaar na de eerste diagnose, op haar 22^e, krijgt Manon meer last van epilepsieaanvallen. Oorzaak: een resttumor in haar hoofd. ‘Met een operatie hebben ze de resttumor weggehaald, maar de epilepsie bleef.’ Regelmatig had ze last van aanvallen. ‘Ik woonde op mezelf. Als ik een aanval had belandde ik vaak op de grond. Zelf kon ik niet opstaan. Dan moest ik iemand bellen om mij van de grond af te halen.’ Ook op haar werk in de kinderopvang had ze er last van, waardoor ze haar baan noodgedwongen moest opzeggen.

De twijfel sloeg toe: is het verstandig om met deze aandoening kinderen te krijgen? ‘Ik werd heel bang dat er dan met een van mijn kinderen iets zou kunnen gebeuren op het moment dat ik een aanval kreeg. Bovendien was het al zwaar genoeg om met mezelf de dag door te komen, laat staan met een kind. Daar ben ik over na gaan denken. Op mijn 25e heb ik besloten dat ik geen kinderen zou krijgen. Mijn maatschappelijk werker heeft me daarbij geholpen. Hij zei: “Jij bent sterk genoeg om het alleen te kunnen.” Dat heeft me zoveel kracht gegeven, waardoor ik dacht: hier kom ik doorheen.’

'Ik geniet erg van reizen, dus dat ben ik veel gaan doen.'

Troost

Na het besluit kreeg Manon rust. ‘Eigenlijk heb ik meteen geaccepteerd dat het zo is. Ik nam het besluit bewust snel en wilde er niet op terugkomen, want dan zou het mijn leven gaan beheersen.’ Om troost te vinden ging Manon andere dingen ontdekken die ze leuk vindt. ‘Ik geniet erg van reizen, dus dat ben ik veel gaan doen. Ook samen met mijn man die ik in de periode van mijn besluit heb leren kennen. Hij had er alle begrip voor. Wat daarbij uitmaakt is dat hij twee dochters heeft uit een eerdere relatie. Ik mag ze bonuskinderen noemen, waar ik erg van geniet. Ik hoop dat ik ooit bonusoma word.’

Dol op ze

Manon vindt het fijn om zich met kinderen te omringen. ‘Ik heb destijds tegen vriendinnen gezegd: “sluit me niet buiten als je zwanger bent, ik wil er graag bij betrokken zijn.” Sommigen hebben zich daaraan gehouden. Andersom ben ik helemaal niet zo open over mijn emoties geweest in die tijd. Ik had het gevoel dat het niet zoveel zin had. Achteraf gezien had ik misschien meer willen delen.’

Heel bijzonder vindt Manon de manier waarop ze door haar zus betrokken is bij haar eerste zwangerschap. ‘Ik ging mee naar de echo’s en ik was bij de bevalling. Speciaal was dat ik mijn nichtje als eerste mocht vasthouden. Daar was ik enorm dankbaar voor. Daarna ben ik wel helemaal ingestort. Omdat ik wist: dichterbij dan dit zal ik nooit komen. Nog steeds stond ik achter mijn besluit, maar ik wist wat ik ging missen.’ Inmiddels heeft Manon er nog twee nichtjes en een neefje bij gekregen, ook via haar broer. ‘Ik ben dol op ze en ga graag met ze op pad. Regelmatig vragen ze: "tante Manon, wanneer mogen we weer komen logeren?" Heel gezellig, maar na zo’n nacht ben ik gesloopt. Dat is dan een bevestiging voor het besluit dat ik toen genomen heb.’

Speciaal was dat ik mijn nichtje als eerste mocht vasthouden. Daar was ik enorm dankbaar voor. Daarna ben ik wel helemaal ingestort.

In gesprek

Omdat ze zelf geen kinderen heeft, merkt Manon dat familie belangrijker voor haar is geworden. ‘Dat geef ik anderen ook mee. Laatst vertelde een lotgenoot dat ze tante werd. Ik weet hoe confronterend dat is en tegelijkertijd heel mooi. “Geniet er volop van en verwen je neefje of nichtje lekker”, gaf ik mee. Hoewel Manon manieren heeft gevonden om met haar ongewenste kinderloosheid om te gaan, blijft het verdriet aanwezig. ‘De emoties komen op verschillende momenten voorbij. Bijvoorbeeld als ik in contact ben met lotgenoten. Ik herken het verdriet van anderen die ook dit besluit hebben moeten nemen of om medische redenen geen kinderen kunnen krijgen. Het speelt bij veel survivors. Als ik mijn verhaal deel komen vaak ook de tranen.' Manon vindt het belangrijk om daarover bij VOX in gesprek te kunnen gaan. 'En dat we het thema bespreekbaar maken in de maatschappij. Want heel vaak krijg ik nog de vraag ‘Hoeveel kinderen heb je?’, soms leg ik dan uit dat het een verkeerde vraag is. Daar staan mensen vaak helemaal niet bij stil.’

Tekst en interview: Marjolein Broeren

---

Wil jij over bovenstaan thema van gedachten wisselen met Manon of andere survivors? Neem dan contact op met VOX, het netwerk van de Vereniging Kinderkanker Nederland voor volwassenen die kinderkanker hebben gehad via vox@kinderkankernederland.nl. of bel naar 030 - 242 29 44.