- Ouders, kinderen, jongeren en
survivors blijven steunen
Lysette Schrijft: Arm of juist heel rijk?
Toen ik arbeidsongeschikt werd verklaard schoten er allerlei zaken door mijn hoofd. Waar moet ik gaan wonen, kan ik mijn boodschappen nog wel doen? Kan ik nu nooit meer op vakantie? Het zijn allemaal logische vragen die in mijn hoofd opkwamen. Er valt een stukje zekerheid weg en tevens ook een stuk controle.
Vlak na mijn scheiding heb ik een tijdje veertig uur gewerkt en had ik twee banen. Ik was alleenverdiener en droeg de zorg voor twee kinderen. Maar we hadden het goed. Ik was niet vies van hard werken en genoot van mijn aandeel in de maatschappij. Ik was ambitieus en volgde vaak extra cursussen naast mijn werk. Alleen: mijn lijf gaf op. Na dertig jaar werken had ik roofbouw gepleegd op mijn zieke lichaam. Na een lang traject werd ik volledig arbeidsongeschikt verklaard met geen zicht op verbetering.
Jammer
Dat is nu ondertussen ruim tien jaar geleden. Er is veel veranderd in die tijd. Mijn zoon van 24 woont niet meer thuis. Mijn dochter van 22 gelukkig nog wel. Met zijn tweeën hebben we het goed. Ze studeert nog en heeft dus nog geen vast inkomen. We leven van mijn IVA-uitkering (Inkomensvoorziening Volledig Arbeidsongeschikten). Wat wel jammer is, is dat ik nu nog maar zeventig procent krijg van de twintig uur die ik aan het einde van mijn loopbaan nog werkte. Omdat mijn gezondheid steeds slechter werd ben ik steeds minder gaan werken. Stomme fout van mij. Ik had die werkuren nooit moeten inleveren.
Eigen bijdrage in januari al op
Ik heb geluk dat ik met de hulp van een goede belastingadviseur en mediator in mijn eigen huis kon blijven wonen. Wel moeten alle vaste lasten betaald worden. Net als de boodschappen en medische kosten die buiten de zorgvergoeding vallen. En dat zijn er veel. Mijn eigen bijdrage is meestal in januari al op. Alleen al de huur van mijn magnesiumpomp kost bijna driehonderd euro per maand. Per jaar ben ik minstens duizend euro kwijt aan extra medische kosten zoals voor medicatie, mijn prothese en kapotte kleding door de prothese.
Strak weekbudget
Ik moet soms keuzes maken als het om de financiën gaat. Ik heb een strak weekbudget voor mijn boodschappen en houd lijstjes bij van wat er uit gaat en wat erbinnen komt. Verjaardagen hakken er wat meer in. Douchen mag niet te lang, want anders moet ik aan het einde van het jaar te veel bij betalen. Om dezelfde reden moet de verwarming zoveel mogelijk uitblijven. Dan maar een extra vestje aan. En hoop ik dat ik aan het einde van de maand nog een ietsepietsie op mijn spaarrekening kan zetten. Want ik wil tenslotte ook nog léven en soms er op uit kunnen gaan. Soms lukt dat, soms niet. Dan begin ik een nieuwe maand met een negatief saldo. En dan moet ik de teugels dus nóg strakker aantrekken.
Rijk mens
Ben ik arm? Nee, zeker niet. Ik heb een dak boven mijn hoofd en eten, al is het van de LIDL, net als mijn hondjes. En ik heb fijne mensen om me heen. Onlangs werd ik 51 (!) jaar en keek naar mijn kids die met aanhang aan dezelfde tafel zaten. Ik zei toen hardop tegen mijn vriend; ‘ik voel me een rijk mens!’ Rijkdom zit bij mij niet in materiele zaken, maar in mooie herinneringen, heerlijke momenten en liefde voor elkaar.
Liefs Lysette
Lysette Regeer blogt over haar leven na kinderkanker.
Ervaar jij dit ook weleens en wil je daarover van gedachten wisselen? Neem dan contact op met VOX, het netwerk van de Vereniging Kinderkanker Nederland voor volwassenen die kinderkanker hebben gehad via vox@kinderkankernederland.nl. of bel naar 030 - 242 29 44.
