Kan'ker over schrijven: Van chemokuur naar Times Square

23 december 2021

Met een kartonnen doos als een pasgeboren baby tegen mijn borst gedrukt loop ik de steile trap van mijn werk op. Bovenaan de trap doe ik, met mijn voet, een klungelige poging de deur naar de winkel te openen. Als circusacrobaat die eerder voor clown door kan krijg ik de hendel zowaar naar beneden en zwiep ik de deur naar de winkel open. Ik zet vlug een glimlach op voor de klanten. Die moet vanuit mijn tenen komen, want ondanks mijn kinderlijke blijheid omdat ik zojuist een kerstpakket heb gekregen, ben ik vooral bang voor het telefoontje dat ik elk moment kan krijgen. Ik druk mijn kerstpakket nog steviger tegen me aan in een luttele poging tot houvast.

23 december 2022

Met mijn koffer als een knuffel tegen mijn borst gedrukt huppel ik de trap van mijn huis af. Ik ga in mijn hoofd mijn inpaklijst bij langs, terwijl ik de deur naar de woonkamer open. Een pyjama heb ik, het boek Tussen twee werelden: check. Een muts, een sjaal en handschoenen, want de wind schijnt er scherp tussen de wolkenkrabbers door te waaien ‘s winters. En mijn glitter kerstjurkje: niet geheel onbelangrijk. Ik laat mijn koffer los, waardoor de wieltjes met een doffe plof op de houten vloer belanden. Ik doe een schietgebedje dat ze het morgen nog doen als ze door de lange gangen van Schiphol moeten rollen.

25 december 2021

Ik rol mijn koffer de oncologieafdeling binnen. Het telefoontje kwam: de woorden waren uitgesproken, de tranen gevloeid en het was tot me doorgedrongen: een chemokuur met kerst. Mijn benen trillen een beetje, mijn handen zweten en mijn hersenen sturen signaaltjes naar mijn benen om weg te rennen. Heel hard weg te rennen. Naar Apeldoorn, naar mijn oom en tante, om daar aan te schuiven aan de keukentafel, waar de warme geur van kerstdiner vast al door het huis zwermt. Een plek waar ik niet ziek wordt gemaakt, waar geen infuuspaal aan mij vast wordt geknoopt om me vervolgens plat te spuiten met chemicaliën die mijn leven moeten redden. Welk leven? Met mijn rationele brein probeer ik de signaaltjes te blokkeren en mijn benen in het ziekenhuis te houden. Niet weg te rennen. Ik moet er hard mijn best voor doen.

25 december 2022

Met een schuin oog kijk ik naar mijn lichtblauwe koffer in de hoek van de kamer. Een strookje glitterjurk hangt met gebogen hoofd over de rand. Ik zit aan een gedekte kersttafel en hoor het rumoer van familie over de vloer. Mijn oom en tante dekken samen de tafel en mijn neefjes roeren met z’n tweeën (zeer effectief) in één pan soep. Een kaart met een foto van opa erop staat aan het hoofd van de tafel. Toen we als kleine kinderen bij opa thuis kwamen had hij altijd pepermuntjes in huis. Omdat wij één heel pepermuntje te sterk vonden, brak opa altijd -met zijn blote handen- de King pepermuntjes in kwartjes. We keken er met grote ogen naar. ‘Je moet je heel erg concentreren, geloven dat je het kan, en dan, krak, breek je het doormidden’, zei opa dan. Er in geloven. Ik geloofde vorig jaar niet dat ik ooit nog een leven zou hebben zonder ziekenhuis en spoedopnames. Ik geloofde twee dagen geleden nog dat opa onsterfelijk was. Ik geloofde één dag geleden nog dat ik met kerst naar New York zou gaan. Ik geloof nu dat het zo goed is. Aan tafel, in Nederland, met een dubbel gevoel. We vieren het leven: een jaar zonder chemo. We vieren familie: dat wij bij elkaar kunnen zijn. Maar we huilen ook om het einde. En dat dat zo plotseling kwam. Op derde kerstdag begraven we opa. Op vierde kerstdag spring ik alsnog in het vliegtuig. Ik neem een rol King pepermunt mee in mijn broekzak. Wat wisselen hoogtepunten en dieptepunten elkaar toch snel af.

Marte schrijft tweemaandelijks over haar leven als jongere na botkanker. Sinds januari 2022 is ze in remissie en aan het revalideren.  

Meer weten over hoe het is om jong te zijn met kanker? Volg dan LEF jong en kanker via instagram.