- Ouders, kinderen, jongeren en
survivors blijven steunen
Joy Schrijft: ‘New year, new me!’
Of toch niet? Deze zin vind ik zelf altijd zo dubbel, want in hoeverre kun je met ingang van een nieuw jaar opeens ‘zo goed als nieuw’ zijn? Misschien dat dit voor sommige mensen opgaat en ook zo voelt. Dat is natuurlijk heel mooi. Maar als ik voor mezelf spreek voelt dat vaak helemaal niet zo. Sterker nog, ik voel me vaak juist een beetje verloren rond oud & nieuw. Als ik kijk naar hoe mijn leven is als survivor van kinderkanker. Er is bijna nooit zekerheid. Zo vaak gaat er iets mis, zelfs al heb ik de beste bedoelingen en al zag ik er gister nog zo ‘goed’ uit.
Als mensen mij vragen naar mijn goede voornemens, dan heb ik die simpelweg meestal gewoon niet en verzin ik iets. Het enige wat er dan door mijn hoofd rond gaat is: ‘ik hoop dat ik dit jaar weer gezond door kom, zonder al teveel gekke diagnoses.’ Dat vertel ik vaak niet. Het is natuurlijk ook vrij zeldzaam om op mijn leeftijd al een keer kanker te hebben gehad en daardoor ook allemaal van die rare klachten en ziekten nu te hebben. In mijn nabije omgeving ben ik in ieder geval de enige met deze geschiedenis, voor zover ik dat weet.
Kop in het zand
Ik hou er te vaak van om mijn kop in het zand te steken en te doen alsof er niks aan de hand is, alsof ik het meest gezonde en prettige mens op aarde ben. Soms zit ik zelfs gewoon even bijna in een ontkenningsfase. Ik doe graag alsof ik altijd sterk en positief ben, ondanks mijn kankerverleden. Totdat ik ‘s nachts weer wakker lig van frustratie omdat de snelheid waarmee de dagelijkse dingen in deze maatschappij moeten gebeuren, zoals onmoetingen, klusjes en afspraken voor mij niet vol te houden is.. De frustraties schrijf ik in mijn blogs. Daarin mag ik alles eruit gooien van mezelf. Vaak krijg ik mooie en hartverwarmende reacties van mensen die mij ECHT kennen, ‘survivors’ of hun omstanders. Mensen die ook hebben moeten verliezen.
Ik bedenk dat ik dit jaar toch wel een goed voornemen heb: eerlijker zijn over wat er echt speelt, recht doen aan mijn situatie, dingen niet mooier laten lijken dan ze zijn.
Verbloemen
Maar wat gebeurd er in mij dat ik in het dagelijkse leven niet ook eerlijk kan zijn? Lopen mensen uiteindelijk weg omdat ze het niet begrijpen? Of omdat het misschien voor sommigen te confronterend is? Of kan ik zelf niet omgaan met bepaald onbegrip? Hier ben ik als tiener al eens de mist mee in gegaan. Te lang heb ik volgehouden dat ik alles net zo kon als de mensen om mij heen. Ook omdat er weinig begrip kwam van leeftijdsgenoten en ik zelfs werd gepest. Daardoor raakte ik overspannen. Ik had ervan geleerd, dacht ik. Het blijft moeilijk, het blijft een strijd. Mijn gevoel verbloemen om situaties gezellig te houden, om voor mijn gevoel te voldoen aan een bepaalde norm.
Goed voornemen
Nu ik zo schrijf over mijn verdriet, tegenslagen en verlies komt er ruimte vrij om te zien hoeveel mensen en dingen er wel zijn om dankbaar voor te zijn. En bedenk ik mij dat ik dit jaar toch wel een goed voornemen heb: eerlijker zijn over wat er echt speelt, recht doen aan mijn situatie, dingen niet mooier laten lijken dan ze zijn. Angst om te verliezen loslaten. En blijven focussen op zij die ertoe doen. Ik weet dat echte vrienden nooit weg zullen lopen, zelfs wanneer ze zien dat het iets te vaak niet goed gaat met mij. Daar ga ik mijn focus op leggen in 2024.
Joy
Loop je hier ook tegenaan en wil je daarover van gedachten wisselen? Neem dan contact op met VOX, het netwerk van de Vereniging Kinderkanker Nederland voor volwassenen die kinderkanker hebben gehad via vox@kinderkankernederland.nl. of bel naar 030 - 242 29 44.
