Hand in hand: Jill en Maud zijn maatjes

Toen Maud thuiskwam uit het ziekenhuis na haar behandeling tegen Acute Myeloïde Leukemie (AML) mocht ze weinig vanwege haar gezondheid. Zo mocht ze vooral niet onder de mensen komen en dat zou nog best een tijd duren. ‘Je valt dan echt in een gat. Je bent volledig aan het herstellen en je moet jezelf maar weer bij elkaar zien te rapen’, verteld Maud. ‘Iedereen om je heen is bezig met leuke activiteiten en zelf mag je niks. Ik zat echt heel veel thuis bij mijn moeder. Hoe aardig mijn moeder ook is, als je zeventien bent wil je echt niet constant thuis bij je moeder op de bank zitten. Ik was echt niet gelukkig. Toen heb ik me met mijn moeder aangemeld voor een maatje.’

Zonder woorden

Maud werd door Martine Ogink, coördinator van het Maatjesprogramma, voorgesteld aan Jill. Jill heeft dezelfde ziektegeschiedenis als Maud en zelf toen ze ziek was twee maatjes gehad ‘Bij mijn eerste maatje vond ik het vooral fijn om te zien dat ze haar leven weer had opgepakt en weer mooi lang haar had. Ze zat toen in dezelfde fase als ik en het gaf me een stukje vertrouwen.’ Haar tweede maatje heeft ze ontmoet via de vereniging. ‘We zijn samen wat gaan drinken hadden veel app contact.’ Wat Jill vooral fijn vond aan het hebben van een maatje is dat het niet altijd per se over ‘ziek zijn’ hoeft te gaan. ‘Want je begrijpt al alles van elkaar, zelfs zonder woorden’. ‘Ik gunde ieder ander het ook om een maatje te hebben en daarom heb ik mezelf toen ik er klaar voor was een aantal jaar na mijn ziekteperiode aangemeld als vrijwilliger.

’First dates’

De coördinator begeleidde het (online) kennismakingsgesprek en was aanwezig voor eventuele vragen. Verder bemoeide zij zich niet met ‘ons’ gesprek. ‘Het lijkt net op first dates’, vertellen Jill en Maud lachend. Aan het einde van de kennismaking grapten beide maatjes dan ook; ‘komt er een volgende date?’ Maud vertelt dat je normaal gesproken bedenktijd hiervoor krijgt en dat je de coördinator mag laten weten of het klikt en of je verder wil met je maatje. Maar zowel Jill als Maud hoefden hier beide niet over na te denken. ‘Het ging allemaal vanzelf, zegt Maud. ‘We wilden meteen contact blijven houden’.

Goede gesprekken

Maud nam in het begin vaak zelf het initiatief tot contact . ‘Dan appte ik Jill of ze mij even kon bellen, omdat ik dan bijvoorbeeld slecht in mijn vel zat. Ik voelde mij na zo’n gesprek enorm opgelucht en dan had ik weer de kracht om door te gaan’. Maud: ‘Vaak waren de gesprekken lekker luchtig, omdat ze begrijpt waar ik doorheen ga. Met de mensen om me heen was dit soms lastiger omdat zij me vooral aanmoedigden door te gaan en ik het gevoel kreeg dat ik niet mocht klagen over wat ik moest doorstaan. Helaas verliepen de gesprekken wel online omdat ik toen amper fysiek mensen mocht zien. Ik had dat qua energie ook niet aangekund.  Jill vindt de gesprekken met Maud ook heel fijn. ‘Met mijn andere vrienden kan ik niet echt over kanker praten. Met Maud wel.’ Dat is de wederkerigheid van een ‘maatjesvriendschap’. Jill is het maatje van Maud, maar omdat ze allebei hetzelfde hebben meegemaakt ontstaat er ruimte voor allebei om echt goede gesprekken te kunnen voeren over ‘het ziekzijn en het leven erna’.  ‘We hebben nog steeds heel fijn contact en gaan binnenkort zelfs samen naar een concert. 

Oproep: word ook maatje! Maud en Jill vinden het belangrijk dat er reclame wordt gemaakt voor het maatjesprogramma. ‘Wij hopen dat elk kind/tiener in Nederland de optie krijgt om na de behandeling een maatje te kunnen vinden. Het liefst willen we dat het maatjesprogramma zo groot wordt dat zelfs kinderen/tieners in de verste uithoeken van Nederland gekoppeld kunnen worden aan een maatje in hun eigen buurt. En dat zij dan allemaal mogen ervaren wat wij kunnen ervaren in onze ‘vriendschap’.’  Ook een maatje worden of een maatje nodig?  Meld je hier aan!

 

Tekst en interview: Joy Hardeman