Het verhaal van Nick

Nick (nu 18 jaar) was zeventien jaar toen hij de diagnose acute myeloïde leukemie (AMLC) kreeg. “Ik was al een tijdje heel moe en had een wond op mijn knie die niet genas. Op een gegeven moment kreeg ik een bloedneus en bloedend tandvlees. Toen zei mijn moeder: we gaan morgen bloed prikken. Nog dezelfde dag op 17 februari – ik wilde net eten bestellen met mijn vrienden – werd ik gebeld om met spoed naar het Jeroen Bosch ziekenhuis te komen. Het was al snel duidelijk. Ik had leukemie. Maar welke vorm? Daarvoor moest ik naar Het Prinses Máxima Centrum. Daar ben ik meteen met een ambulance naartoe gebracht.” 

Steeds een stapje vooruit

Dat alles zo snel ging en dat het zo ernstig bleek te zijn, was wel even schrikken. “Want je verwacht helemaal niet dat het zoiets zal zijn. Toch was het in één keer zo. Om de chemokuren toe te dienen moesten ze een Hickman-lijn, een soort katheter, inbrengen. Daarvoor moest ik onder narcose, maar ik kon pas na drie dagen geopereerd worden, dus ben ik drie dagen nuchter geweest. Dat was vervelend. Na de operatie konden ze al snel beginnen met de chemo en na acht dagen werd ik echt ziek.” 

Nick’s behandeltraject duurde bijna een half jaar; eind juni 2021 kwam hij uit het ziekenhuis. “Het was een enorm heftige periode: ik heb zelfs nog 17 dagen op de IC gelegen, het was echt kantje boord. Nu ben ik nog steeds bezig om te revalideren. Ik ga steeds een stapje vooruit, maar mijn hoofd wil sneller dan mijn lichaam kan, dus dat is wel vervelend. Gelukkig houden ze me goed in de gaten. Ik krijg komend anderhalf jaar elke maand een controle en ik heb net de eerste achter de rug. Gelukkig was alles goed en ben ik nog schoon. Het blijft toch iedere keer spannend. Ik ben wel blij dat ik de controles in het Prinses Máxima Centrum kan blijven doen, want daar begrijpen ze toch beter wat ik heb doorgemaakt en kan ik mijn verhaal kwijt bij de pedagogisch medewerkers. Ze kennen me daar en dat voelt vertrouwd.” 

Kraal geeft trots gevoel 

De Kanjerketting die Nick werd aangeboden, wilde hij eerst niet. “Want ik ben al best oud en je denkt toch: dat is voor kleine kinderen. Maar de pedagogisch medewerker zei dat ik hem gewoon moest aannemen, omdat het ook mooi is om bijvoorbeeld later aan anderen te laten zien als je je verhaal vertelt. En toen ik hem eenmaal had, was ik er blij mee. Het gaf me kracht, want elke keer als je iets doorstaat krijg je er een kraal bij. Dat geeft een gevoel van trots. En als ik het even moeilijk had, kon ik naar de ketting kijken en zag ik wat ik allemaal al had doorstaan. Dat gaf me hoop voor de volgende behandeling. Mijn Kanjerketting is in totaal 4,5 meter lang.” 

De behandelingen van Nick vielen precies samen met de tweede coronagolf. “Eigenlijk vind ik dat ik daarmee een soort van geluk heb gehad. Anders had mijn leven een halfjaar stilgestaan, terwijl mijn vrienden wel gewoon naar school gingen en naar de voetbaltrainingen zouden gaan. Maar nu stond hun leven ook stil, dus ik heb niet het gevoel dat ik veel heb gemist. En ik heb tijdens mijn ziekenhuisopname zelfs mijn diploma gehaald. Het komende jaar ga ik verder revalideren en wil ik nog een paar extra vakken halen. Daarna wil ik een koksopleiding gaan volgen. Later wil ik mijn eigen restaurant openen.” 

Pak wat je kan

Voor kinderen die ook de diagnose kanker krijgen, heeft Nick nog wel een paar tips. “Neem de Kanjerketting aan als je hem aangeboden krijgt, want hij helpt je écht. En als je je even goed voelt: speel een spelletje met de verpleging, of doe iets anders leuks. Dan gaat de tijd sneller voorbij. Want als je de hele dag op je bed ligt, duren de dagen heel lang, dus pak wat je kan op de momenten dat het goed gaat!”