Christiaan Schrijft: Drie keer het leven krijgen

Geen gegeven

Dat is geen gegeven. Als kinderkanker in je leven komt ben je je daar maar al te zeer bewust van. Voor sommigen is dat een ongemakkelijke waarheid om zo snel en zo vaak mogelijk te vergeten. Hoewel ik er niet dagelijks bij stil stond toen Dorje behandeld werd, gaat er geen week voorbij waarin ik me niet gelukkig prijs dat hij er nog is. Hij is, zou je kunnen zeggen, niet een keer geboren, maar ook een tweede keer, toen het sein ‘leukemie meester’ werd gegeven na de onderhoudsfase van de behandeling. En zelfs een derde keer, met behulp van een stamceltransplantatie toen was gebleken dat er opnieuw leukemie als een veenbrandje door zijn bloed sloop.

Stageplek

Ik geloof niet dat Dorje op dezelfde manier aankijkt tegen wat hij heeft meegemaakt: de puberteit stormt momenteel door zijn lijf. Met hersenen die nog niet zo bezig zijn met de lange termijn. En een lijf dat zo snel verandert. En volwassenen die stomme en lastige dingen verwachten. Op maandagavond deelde Dorje dat hij vóór donderdag een stagecontract moest inleveren. Terwijl hij nog niet eens een stageplek had. Er was een beetje stress, maar vooral chagrijn omdat het allemaal zo stom in elkaar zat. Ik probeerde wat balans te vinden tussen begrip en gesputter: “…maar dit wist je toch al eerder?” Einde gesprek.

Op dinsdag bleek hij een stageplek te hebben geregeld, maar onder het stagecontract moest ook nog een handtekening komen. En een omweg op de terugweg van school langs de stageplek was te veel. “Ik heb al twee uur gefietst, en het was koud en nat.” Ik had zijn koude handen gevoeld die middag en verbaasd gevraagd: “Je had toch je handschoenen mee?” “Jaha, maar die doe ik op de terugweg van school nooit aan.”

Tot 3 keer toe het leven krijgen, hoeveel mensen kunnen hem dat nazeggen? “Maak wat van je leven, jongen!” denk ik dan als vader en boomer.

Eigen geraaktheid

Het lukt me meestal wel om even te luisteren naar hem. Te horen hoe hij de wereld beleeft, en hoe anders die wereld in elkaar zit proberen te begrijpen. En soms stap ik in de valkuil van mijn eigen geraaktheid. Omdat ik zo snel in oplossingen schiet. Of omdat ik zo hoop dat hij kan putten uit zijn drie geboortes en de ervaringen die hij meemaakte in zijn leven. Tot 3 keer toe het leven krijgen, hoeveel mensen kunnen hem dat nazeggen? “Maak wat van je leven, jongen!” denk ik dan als vader en boomer. “Pak de kansen die je gegeven zijn! Neem verantwoordelijkheid en knok voor wat je belangrijk vindt – je deed het al twee keer eerder!” Als ik deze gedachten  in mezelf herken en naar Dorje kijk met de ogen van vandaag, in plaats van door de bril van ons verleden, dan komt er ook weer rust en vertrouwen: hij máákt wat van zijn leven, hij neemt verantwoordelijkheid en knokt voor wat belangrijk is voor hem. Niet op de manier van zijn vader, maar op zijn eigen unieke manier. Daar ben ik trots op.

Christiaan Zandt blogt over zijn ervaringen als vader van Dorje die in oktober 2015 en in 2020 werd gediagnosticeerd met Acute Lymfatische Leukemie.