05 juli 2022

Anouk schrijft: Ziekenhuisangst

Ik weet nog dat ik het als kind vroeger nooit leuk vond om in een ziekenhuis te zijn. Zo kon ik vaak flauwvallen door de aparte geur en de witte jassen van de artsen. Nadat Danny in 2014 was opgenomen in het UMCG op de afdeling Neurologie zag ik dit als een leermoment om van mijn ziekenhuisangst af te komen, maar dat bleek onmogelijk.

Danny werd een week na zijn opname geopereerd aan de grootste tumor in de kleine hersenen. Als veertienjarig zusje zag ik mijn broer opeens ernstig ziek. Hij zag eruit alsof hij een fysieke beperking had gekregen. Hij kon niet meer goed praten en lopen. Dat zien deed enorm veel pijn. En nog steeds. Ik vond het erg dat onze band als broer en zus nooit meer hetzelfde zou zijn. Ik was radeloos en had geen idee hoe lang dit zo zou blijven en of het ooit weer goed zou komen.

Ik vond het erg dat onze band als broer en zus nooit meer hetzelfde zou zijn.

Regie glipte uit mijn handen

Bijna nooit wilde ik mee naar het UMCG omdat ik continu bang was voor wat ik ging aantreffen. Ziet hij er nog slechter uit? Ik voelde mij totaal verloren. Ik wilde de regie houden, zodat hij de Danny bleef die ik kende. Maar ik voelde de regie uit mijn handen glippen. Mijn ouders (met name mijn moeder) stimuleerden me om wel mee te gaan naar Danny. Ze vonden het belangrijk dat ik zag hoe Danny dusdanig veranderde en welk behandeltraject we tegemoet zouden gaan. Ze probeerden alle zorg in het UMCG zoveel mogelijk zelf te doen, ook omdat Danny dit erg fijn vond. Elke dag wisselden ze elkaar af. Mijn moeder was er elke dag van 09.00 tot 14.00 en mijn vader van 14.00 tot 22.00. Ze zijn niet gescheiden, maar leefden wel veel langs elkaar heen.

Ik ben mijn ouders enorm dankbaar dat ze mij altijd mee hebben genomen in het hele traject en altijd eerlijk zijn geweest over de situatie van Danny.

Een tip

Later in het traject kregen mijn ouders het voor elkaar dat ik mee ging naar het UMCG. Ik was steeds vaker bij Danny en bij de gesprekken met het behandelend team van artsen. Ik ben mijn ouders enorm dankbaar dat ze mij altijd mee hebben genomen in het hele traject en altijd eerlijk zijn geweest over de situatie van Danny. De feiten waren soms erg hard, maar het was de realiteit. Nu kon ik begrijpen wat er destijds allemaal is gebeurd in zijn lichaam en dat is voor mijn rouwproces nu erg van belang. Mijn ervaring is natuurlijk niet voor iedereen hetzelfde, maar wel een tip voor ouders die soms radeloos zijn en zorgen hebben over hun niet-zieke kind(eren).