Annet Schrijft: 'Lotgenoten'

Voorzichtig stuurde ik naar de vluchtstrook, om te kijken wat de schade was. Bij het uitstappen werd ik bijna weggeblazen door passerende vrachtauto’s, zoiets had ik nog nooit meegemaakt. De rechtervoorband was vreemd vervormd en de velg flink beschadigd. Onder de auto durfde ik niet te kijken. Ik kon niet zomaar verder rijden. Toen ik om me heen keek, zag ik nog drie auto’s met knipperende lampen langs de kant staan. De oorzaak van de klap zag ik niet, het verkeer raasde onophoudelijk door. Wat moet je dan eigenlijk doen? Eerst familie bellen met een vaag verhaal of de politie vanwege de onveilige situatie? Na het bellen van 112 leek het wachten op de politie nog een eeuwigheid te duren. Ondertussen kwam de bestuurder van de auto honderd meter voor mij naar mij toelopen. Ik had nog niemand hier gesproken na de klap, dus was wel blij met deze naderende ‘lotgenoot’. 

Gedeelde schrik en prettige geruststelling

Het is apart als je onverwacht met volslagen onbekenden iets aangrijpends deelt, wat je direct zonder introductie of uitleg verbindt. Niks aan die ander, zoals achtergrond of uiterlijkheden, is dan belangrijk, alleen dat je allebei op dat moment hetzelfde doormaakt. Deze jongeman zou ik normaal nooit zijn tegengekomen, maar nu was het bijna of we elkaar al kenden. Met een “Wat een toestand hè? Gaat het een beetje?” begon ons ongewone gesprek waarvan ik tot kort daarvoor niet kon vermoeden dat het plaats zou vinden. De aanleiding van onze ontmoeting bleek een forse houten balk, had hij inmiddels ontdekt. Ik voelde al pratend gedeelde schrik maar ook een prettige geruststelling.

Wegwezen

Dat was de eerste van de uiteindelijk zes personen met wie ik die avond onverwacht kennismaakte. Achtereenvolgens arriveerden nog een stoere staccato agente, een montere doortastende wegsleper, twee jonge en ondanks de situatie opgewekte inzittenden van de derde auto en de reisgenoot van de eerste jongeman. We wilden allemaal heel snel wegwezen daar. Drie auto’s op en achter de wegsleeptruck, het jonge stel op de slaapbank van de truck, ik op twee meter hoogte voorin, de wegsleper ernaast achter het stuur en de twee mannen uit de eerste auto samen in mijn auto achter op de wegsleeptruck. Ik kreeg bijna filmische visioenen. 

Als sneeuw voor de zon

Op de dichtstbijzijnde carpoolplaats stopte de caravaan om de schade te bekijken, waar mogelijk werden problemen gelijk deskundig opgelost door de wegsleper. Alles verliep wonderlijk soepel en het werd zelfs gezellig, ondanks ieders schade. Ik was in eerste instantie chagrijnig en mopperig over zoveel pech na een lange werkdag, maar dat verdween tot mijn verbazing als sneeuw voor de zon. Zeker na het verhaal van het meisje dat met haar vriend in een van de auto’s had gezeten. Ze raakte niet uitgepraat over haar opluchting dat niemand letsel had opgelopen. Een half jaar eerder bleek ze bij een bedrijfsongeval zwaargewond te zijn geraakt, dan was dit eigenlijk mazzel vond ze. Toen iedereen weer op weg naar huis was geholpen, realiseerde ik me mijn geluk. Het had inderdaad veel erger kunnen aflopen en ik had met een groepje onverwachte lotgenoten een ongewenst maar echt niet vervelend uurtje beleefd. Mijn auto was binnen een week gerepareerd.

Uiteindelijk ging het gelukkig alleen om materiele schade, maar het delen van de schrik stelde gerust en hielp om weer kalm te worden en de regie terug te krijgen over hoe nu verder.

Delen is helen

Waarom leek het achteraf nou mee te vallen, terwijl ik eerst best even in paniek was geweest? Doordat er al snel meerdere mensen bij betrokken bleken, konden we allemaal gelijk en volop onze emoties kwijt. En werden we zonder omhaal van woorden en uitleg direct door elkaar begrepen. Uiteindelijk ging het gelukkig alleen om materiele schade, maar het delen van de schrik stelde gerust en hielp om weer kalm te worden en de regie terug te krijgen over hoe nu verder. Een voor mij bekend troostend gevoel in een heel andere context. Het delen met lotgenoten is voor ons van onbeschrijflijk belang sinds de diagnose Clear Cell Sarcoom bij onze dochter Lilian in 2019. Je denkt in volledige onwetendheid dat jouw kind het enige is dat dit loodzware lot treft. Je kent immers niemand anders. Je voelt je als gezin eerst extreem alleen staan, letterlijk en figuurlijk. Totdat je in de wereld van kinderkanker stapt, omdat het moet. Daar waren ook ineens lotgenoten, dat was en is ontzettend fijn. Het delen heeft ons mede overeind gehouden, zeker in mentaal opzicht is delen helen geworden. Ik zoek nog meer nabijheid in de rol van redactievrijwilliger voor Vereniging Kinderkanker Nederland, in de hoop die wederzijdse steun te kunnen bieden en te behouden.   

Annet Wilts