Alinda Schrijft: verschillende vormen van steun

Ik weet nog goed hoe lastig ik het vond als ik familie zag die verdrietig was of zei slecht te slapen van de situatie. Daar wilde ik er gewoon kunnen zijn en kunnen vertellen over ons verdriet of juist niet. Hun verdriet mocht en mag er natuurlijk wel zijn, ik had er alleen geen ruimte voor. Daardoor nam ik juist meer afstand of zei ik dat alles goed ging. Wat overigens ook onze overlevingsstrategie was. Zoals ik in mijn een eerdere blog Oergevoelens schreef.  

Steun elke keer anders 

Van tevoren wist ik niet zo goed wat ik fijn vond, wat ik verwachtte van iedereen. Gaandeweg heb ik gemerkt dat steun elke keer anders mag en moet zijn. Het hangt ook van de persoon af van wie ik de steun ontving en hoe ik me voelde op dat moment. Bij de een kan ik huilen en met de ander wil ik lachen. Ik wilde praten of juist zwijgen over het onderwerp. Fysiek afstand houden of knuffelen. Ik denk dat ik alle varianten wel opgezocht of gewild heb. 

Bij de een kan ik huilen en met de ander wil ik lachen. Ik wilde praten of juist zwijgen over het onderwerp. Fysiek afstand houden of knuffelen. Ik denk dat ik alle varianten wel opgezocht of gewild heb. 

Hardop zeggen 

Zoals een vriendin die niet vroeg óf ze voor ons kon koken maar zei: ‘ik ga eten voor jullie maken, welke dag wil je het hebben?’ Dit was zo fijn, want nu hoefde ik er niet om te vragen wat ik anders waarschijnlijk niet had gedaan. Ook zo fijn: kadootjes krijgen (ook voor de kids) of een bon voor de sauna om even te ontspannen. En de vriendinnen die me knuffelden toen ik recent tijdens een concert vertelde even verdrietig te zijn. Een moment waarop ik mij gelukkig voelde omdat ik met dierbaren op stap was en juist tijdens zo'n geluksmomentje komt het verdriet, over alles wat er is geweest, en alle controles met tranen van Noortje die nog komen, naar boven en kan ik het even niet meer wegstoppen. Het was een bevrijding om het hardop te zeggen in plaats van het stilletjes te voelen. En hoe fijn dat zij meteen wisten: Alinda heeft een knuffel nodig. 

Nooit afgerond 

Sowieso ben ik dankbaar voor vrienden en familie waar het thema kinderkanker nog steeds mag bestaan. Want ook al is de behandeling afgerond en is Noortje nog steeds genezen, voor ons is het thema, mede door de levenslange controles, nooit afgerond. Het is heel waardevol dat bij onze dierbaren het gesprek er mag zijn.  

Ook ben ik alle mensen in het dorp dankbaar, bekenden of iets verder van ons afstaand, die even vroegen hoe het ging. Ik waardeerde het dat iemand die moeite nam in plaats van kijken en wegkijken, want ook die mensen zijn er geweest. Waarschijnlijk ook omdat het voor anderen moeilijk is. Wat kan je zeggen, wat kan je vragen? Moet je wat zeggen of vragen? Tegen iedereen die twijfelt zou ik willen zeggen. Zeg iets, ook al vind je het spannend. Zeg alleen gedag, of een terloopse ‘hoe gaat ie?’ Degene aan wie je het vraagt zal dat waarschijnlijk enorm waarderen. Want diegene weet dat er gekeken en gepraat wordt, en dan is het wel zo fijn als je daar zelf dan ook wat over kan zeggen.  

Deze ervaringen hebben mij als mens ook veranderd en ik merk dat ik steeds vaker in een situatie waarin ik twijfel er juist wel voor kies om iets te zeggen. Zodat iemand zich gezien voelt en zelf kan beslissen of en hoe uitgebreid hij of zij antwoord geeft.  

Alinda

Alinda Knijn blogt over haar ervaringen als moeder van Noortje (2). In mei 2022 werd een tumor in haar buik ontdekt. Inmiddels heeft ze haar behandeling afgerond. Ze schrijft om de emoties die daarmee gepaard gaan en gingen de ruimte te geven en anderen steun te bieden.