Alinda Schrijft: Oergevoelens

Familie die verdrietig was of er slecht van sliep, daar kon ik niet zo goed mee omgaan. Of als mij verteld werd dat een, voor mij onbekende, moest huilen om het verhaal van Noortje. Het gaf mij een soort vechtersgevoel; waarom ben jij verdrietig om mijn dochter? Wat heb ik aan deze boodschap? Begrip had ik zeker. Ik kon het prima relativeren en ik was ook blij met het medeleven en de steun. Tijdens het hele traject was er weinig ruimte voor mijn eigen emoties, ik stond in de overlevingsstand. Het grote contrast met mijn eigen gevoel op dat moment maakte het denk ik moeilijk. Waar ik alleen maar dacht aan doorgaan, aan Noortje die hopelijk beter ging worden, aan niet te huilen en sterk zijn, was het lastig om anderen dat wel te zien doen. 

Waar ik alleen maar dacht aan doorgaan, aan Noortje die hopelijk beter ging worden, aan niet te huilen en sterk zijn, was het lastig om anderen dat wel te zien doen. 

Mijn fantastische meisje

Gaandeweg vond ik hier een weg in en naast beschermend ben ik vooral ook heel trots op haar. Trots was ik al, maar deze situatie heeft dat wel versterkt. Toen Noortje na de eerste paar chemokuren kaal werd en een sonde in haar neus had, kon ik bijvoorbeeld vol trots, met haar zittend in de winkelwagen, rondlopen in de supermarkt. Je zag mensen kijken en ik kon alleen maar denken: dit is mijn fantastische meisje, vraag maar wat er is, dan vertel ik hoe ze zich kranig en blij door de behandeling heen slaat. Wat mij achteraf verbaasde is dat ik haar, door mijn ogen, er op dat moment niet zo extreem ziek uit vond zien. Als ik nu foto's van haar terugzie, kan ik er weleens van schrikken. Zag ze er echt zo uit toen? Dat heb ik nooit gezien. 

 

Noortje

Extra label

Als ouder van een kind met kanker voel ik me anders. Niet meer de oude, kwetsbaarder en meer bezorgd. Ik heb een extra label gekregen, van ouder met een zorgenkindje. De ene dag voelt het alsof er een sticker op mijn voorhoofd is geplakt met de boodschap “mijn kind had kanker”. De andere dag verplaatst de situatie zich naar de achtergrond en denk ik het even te vergeten. Tijdens de behandeling van Noortje werd ik een soort spin in het web. Ik probeerde ons gezin bij elkaar te houden. Ik was verdrietig maar wilde sterk zijn. Gaf al mijn aandacht aan Noortje maar had ook de angst dat ik Laurie, Noortjes brus, tekort deed. Dus ik probeerde haar er zo veel mogelijk bij te betrekken. Als ze mee wilde naar het ziekenhuis mocht ze mee. Ook nam ik nog bewuster de tijd om ook met haar alleen leuke dingen te doen.

Noortje en Laurie

Interessante ontdekkingsreis

Dus als je vraagt wat betekent het om een ouder te zijn van een kind dat kinderkanker heeft gehad? Zal ik je zeggen dat het een zware maar ook interessante ontdekkingsreis is geweest. Van tevoren weet je niet hoe je met alles omgaat, maar erop terugkijkend denk ik dat wij als viereenheid het fantastisch hebben gedaan. Dus nu het in september Childhood Cancer Awareness Month is, zal ik met trots de Gold Ribbon dragen. Voor Noortje, voor ons gezin en voor alle anderen mensen die door kinderkanker zijn geraakt.

Alinda

Alinda Knijn blogt over haar ervaringen als moeder van Noortje (2). In mei 2022 werd een tumor in haar buik ontdekt. Inmiddels heeft ze haar behandeling afgerond. Ze schrijft om de emoties die daarmee gepaard gaan en gingen de ruimte te geven en anderen steun te bieden.