Alinda Schrijft: Bewust meemaken

Ik heb veel nagedacht over de ‘waarom’ vraag. Waarom ben ik dit keer ten opzichte van de eerdere controles zo nerveus? En ik denk dat het kwam omdat Noortje een keer ziek was geweest. Ze had een paar dagen flinke koorts, werd steeds zwakker en heeft uiteindelijk antibiotica nodig gehad. Maar daarnaast zei ze ook een paar keer; ‘mijn buik doet zeer’. En vooral dat laatste blijkt toch nog wel emoties uit te lokken in mijn hoofd en lichaam. 

Niet hardop

Dus daar gingen we 24 januari jl. richting Utrecht. En niet alleen met Noortje, ook haar grote zus Laurie ging mee. Dit vond ik toch wel heel fijn. Vooral omdat het op Laurie haar eigen verzoek was. Laurie was in de dagen ervoor ook zo lief. Als ze iets over het ziekenhuisbezoek wilde zeggen fluisterde ze zachtjes dat we al bijna naar het Prinses Maxima Centrum gingen, of ze maakte een gebarende beweging die uitbeeldde dat ze het ziekenhuis bedoelde. Dit alles om het maar niet hardop te zeggen, want dan zou Noortje van streek raken. Want waar Noortje als kleine baby het nog niet helemaal doorhad wat er komen ging, wist ze het nu dondersgoed. 

Zodra we de parkeergarage in reden van het Máxima hoorden we op de achterbank “ik wil niet dokter, ik wil naar huis”.

Ondersteuning

Zodra we de parkeergarage in reden van het Máxima hoorden we op de achterbank “ik wil niet dokter, ik wil naar huis”. Ze was verdrietig toen ze uit de auto kwam. Gelukkig was daar  de magie van het ziekenhuis en kon ze meteen bij de ingang een mooie loopfiets uitzoeken om het ziekenhuis mee te doorkruisen. Dat maakte dat ze op dat moment weer snel tevreden was en waardoor wij als ouders weer iets meer konden ontspannen. Omdat we merken dat Noortje het zoveel bewuster meemaakt, hadden we dit keer ook ondersteuning aangevraagd vanuit de medisch pedagogische zorg. Eerder deden we dit eigenlijk nooit, maar ook voor ons wordt het lastiger om te zien dat Noortje het bewuster meemaakt en verdrietig is. Dus niet alleen voor haar, maar ook voor de rest van ons gezin, leek het een goede keuze deze hulp aan te vragen. En wat was dat fijn!

Gloeiend hart 

We zagen dezelfde pedagogische zorgverlener als bij de start van het traject. En ook al zie je elkaar niet vaak, het voelt dan toch vertrouwd. Ze gaf tips (ook voor de volgende keren) en zorgde dat Noortje de tijd had om te wennen. Ze zorgde ervoor dat niet alle zorgverleners die in de ruimte waren goed bedoeld gingen proberen Noortje rustig te houden of te krijgen, maar hield ze wat op afstand zodat alleen ik met Noortje bezig was en zette zo mij als moeder in mijn kracht. Het was heel fijn achteraf te horen dat ze zag dat Noortje en ik goed op elkaar afgestemd zijn. Ik weet dat ik goed voor haar kan zorgen, maar tijdens de onderzoeken hoopte ik des te meer dat ik daar een schepje bovenop kan doen om Noortje zo fijn mogelijk door een vervelende situatie te loodsen. Toen ik dat hoorde ging mijn hart even gloeien. En dat gloeit nog steeds. Het gloeit van trots op onze viereenheid, die zich met een traan, een lach, plezier en goede uitslagen door de dag heeft weten te bewegen. 

Alinda

Alinda Knijn blogt over haar ervaringen als moeder van Noortje (2). In mei 2022 werd een tumor in haar buik ontdekt. Inmiddels heeft ze haar behandeling afgerond. Ze schrijft om de emoties die daarmee gepaard gaan en gingen de ruimte te geven en anderen steun te bieden.