Blog: In verbinding op WereldLichtjesDag 

Op de parkeerplaats aangekomen wil ik eigenlijk alweer naar huis. Het zien van andere ouders raakt meteen mijn emoties aan. Wat zenuwachtig loop ik de trap op in het naastgelegen gebouw waar de bijeenkomst zal plaatsvinden. Alle ouders mogen een foto meenemen van hun kind, maar bij het zien van die mooie kindergezichtjes dringen de tranen zich aan mij op. 
Het idee dat al deze kinderen er niet meer zijn om lachend door het leven gaan, voelt oneerlijk. Ik zet gauw de foto van ons kind neer en ik zorg ervoor dat ik de rest van de avond naar haar stralende ogen kan kijken. Ondertussen slik ik mijn tranen weg terwijl ik me afvraag of ik hier wel thuishoor. Er zijn ouders aanwezig die nog niet zo lang geleden hun kind zijn verloren waarbij het verdriet zichtbaar aanwezig is. Ik weet nog goed te herinneren hoe ontredderd ik mij in die tijd voelde. Leeg, gebroken, verslagen en met enorme huilbuien. Wat dapper dat deze ouders er zijn. Gelukkig voor mij zijn er ook ouders waarvan het verlies al langer geleden is dan zeven jaar. Dit geeft mijzelf toestemming om hier ook te mogen zijn. 

Toch bij mij 

Ik heb inmiddels leren leven met mijn verdriet en gemis, waarbij ik telkens weer op zoek ben naar een manier om uiting te geven aan de liefde voor mijn kind. In de eerste jaren was er ongeloof en wachtte ik op haar thuiskomst. Geschreeuwd heb ik toen bleek dat de werkelijkheid anders was. Ik ging vanuit mijn pijn gedichten schrijven, ik droeg haar kleren en koesterde alles wat bij haar hoorde. Op deze wijze probeerde ik haar angstvallig vast te houden. Uiteindelijk heb ik mij moeten neerleggen bij het feit dat er geen toekomst meer is voor een leven samen met mijn kind. Door de jaren heen maakte het overleven en doorleven plaats voor verder leven, mét en tegelijkertijd zonder mijn kind. Nieuwe uitdagingen brachten weer wat kleur en ik leerde mijn kind te verweven met mijn leven. Dat voelt vertrouwd omdat ze op die manier toch nog een beetje bij mij is, ondanks de vervlogen dromen en niet gehuilde tranen die zich zo nu en dan nog steeds aan mij opdringen. 

Tradities geboren

Op deze avond luisteren we naar liedjes en gedichten die de verhalen vertellen van ons kind. Ik heb mijn eigen geschreven gedicht over ‘tijd’ meegenomen, omdat de tijd mijn grootste vijand is. Alles in het leven verandert en het trekt mijn kind steeds verder bij mij vandaan. Niets blijft hetzelfde als toen ze nog bij ons was.  Het liefst wil ik alles vertrouwd houden alsof ze er nog is en elk moment mijn leven weer kan binnenwandelen. Ik ben bang om te vergeten hoe ze lachte, hoe ze bewoog, hoe haar humor klonk en hoe ze haar liefde uitte voor mij. Het grootste gemis in het jaar begint rond de maand augustus omdat ze dan jarig was, een dag waar ze altijd van genoot. De maanden die volgen zijn allemaal beladen omdat we in die tijd Alcira als klein baby’tje in Colombia in onze armen sloten, maar ook omdat ze in deze maanden negen weken lang op bed kwam te liggen voor ze uiteindelijk overleed. Het kerstfeest waar Alcira altijd gek op was heeft ze niet meer mogen meemaken, maar steevast zetten we nu op haar sterfdag, 1 december, de kerstboom neer. Zo zijn er door de jaren heen tradities geboren die helpen om het gemis te dragen. 

Verbondenheid

Omdat ik mijn kind nooit wil (en kan) vergeten blijf ik de verbinding met haar zoeken. Zoals vanavond op WereldLichtjesDag waar we met alle ouders, broers en zusjes in de vorm van een groot hart kaarsjes branden. Er is een gevoel van verbondenheid vanwege het grote verlies, maar zeker ook door de enorme trots en liefde die we voelen voor ons kind. Een liefde die nooit zal verdwijnen en ons nooit zal kunnen verlaten. Want wat je in je hart bewaart raak je immers nooit meer kwijt! Dit is voor mij een rustgevende gedachte.

Monique

Monique van den Dongen is moeder van overleden dochter Alcira en auteur van het boek: ‘Het licht dat jij zult geven’ Daarin  beschrijft Monique het ziekteproces en overlijden van haar dochter. Het boek is te koop (a € 20,95). Wil je het boek bestellen? Stuur dan een mailtje naar hetlichtdatjijzultgeven@gmail.com o.v.v. je NAW-gegevens. Het boek wordt via DHL naar je verzonden en het volledige bedrag gedoneerd aan de Kanjerketting.