Lysette schrijft #2 - De wereld gaat weer open

Nu alles weer wat ‘vrijer' wordt bekruipt me steeds vaker een onbestemd gevoel. Ik neem de tijd om na te denken waar dit gevoel nou precies door veroorzaakt wordt, en dan ineens weet ik het. Tijdens de coronatijd lag het tempo van iedereen een stuk lager. Door de lockdown waren mensen aan huis gekluisterd en lagen thuis op de bank ipv drinken in dure clubs,  nachtenlang dansen of feesten. En dat vond ik fijn om te zien, want ineens lag hun tempo op hetzelfde niveau als het mijne, waardoor ik heel even het idee had dat ik 1 van hen was. Het gaf mij een gevoel van verbondenheid en ik was ineens ‘normaal’. Ik hoefde me ineens niet meer te verontschuldigen als ik te moe was voor een verjaardag of een avondje vrienden. Het mòcht simpelweg niet van de overheid. En dat vond ik stiekem af en toe een hele verademing. Ik was ineens geen ‘outsider’ meer. Ineens was íedereen bang om ziek te worden, net als ik al voor coronatijd was.

Veel mensen maakte me belachelijk omdat ik zo voorzichtig was en ben. Maar beseffen die mensen wel hoe het is om ècht ziek te zijn? Of zijn de mensen die vaak zo snel oordelen ook de mensen die, als ze alleen een snotneus hebben, foto’s van zichzelf op social media plaatsen met daarbij hele teksten dat ze nog nooit zo ziek zijn geweest als nu... Geloof me...als je ècht heel erg ziek bent dan weet je niet eens hoe je je arm omhoog moet krijgen van ellende. Laat staan hele teksten schrijven, foto’s van jezelf maken, plaatsen etc. Ik snuif altijd nèt iets te hartgrondig als ik zo’n post tegen kom. Ik erger me kapot aan zulke posts. Wij weten als geen ander hoe het is om ècht heel erg ziek te zijn en dat willen we kosten wat kost voorkomen. Dat willen we niet nòg een keer meemaken. En daarom was en ben ik altijd voorzichtig.

Nu de mondkapjes verdwijnen en mensen weer massaal naar Ibiza, Aruba, clubs en grote feesten gaan komt mijn oude gevoel steeds meer terug. Ik begin weer een outsider te worden. Ik blijf op die bank, en in standje -langzaam- staan. Mijn leven draait altijd op een laag tempo. Niet alleen in coronatijd. Veel langzamer dan mijn hoofd zou willen.

De wereld om me heen gaat weer in volle vaart vooruit, misschien nog wel harder dan voorheen omdat iedereen vind dat ‘ze het verdiend hebben’. Ik vind ook dat ik het verdiend heb, maar helaas denkt mijn lichaam daar anders over. En dat voelt soms heel zuur. Wanneer krijgen wij de beloning voor al ons harde werk, dag in dag uit? Want chronische klachten na kinderkanker is keihard werken. Elke dag weer. Zowel mentaal als fysiek. Maar we doen het met liefde. En weet je waarom?

Omdat we houden van het leven, omdat we de waardevolle dingen van het leven zien en omdat we het waard zijn. En daar hebben wij geen Ibiza of dure clubs voor nodig. Alleen het leven zelf.❤